Nine Questions for Christmas – Third One

Sino sa atin ang hindi alam ang pakiramdam ng paghahabol ng hininga? Kung dahil man sa paglalakad nang mabilis upang umabot sa isang mahalagang usapan, pagmamadali sa pamilihan para matapos ang lahat ng gawain, o kabuuang damdamin na ang daming kailangang tupdin at kulang ang oras para sa lahat ng hinihiling sa atin, hindi natin maitatanggi na minsan, tila nakakalula ang lahat ng ito. At habang humihingal tayo, naghahabol ng paghinga, maaaring tinatanong natin:
 
Mayroon pa bang iba at higit sa pagmamadali sa buhay?
 
Maaaring sumalamin ng pagkahapo, pagkabagot o pangamba – tunay na mga pantaong karanasan at damdamin – itong pag-asam para sa higit o iba. At bagaman di natin laging madaliang maaabot ang tugon na oo, may higit pa sa atin at dito sa buhay bukod sa pagiging pagod, bigo o takot, nawa mabuting paalala itong panahong ito. Sapagkat sa araw na iyon dalawang libo at dalawampu’t-apat na taon na ang nakalilipas kung kailan ipinanganak iyong sanggol sa isang payak na sabsaban, ipinakita sa atin sa isang tunay at mapanghahawakang paraan na nakalaan tayo para sa mga mas dakilang bagay, na nakalaan tayong mangarap sa halip na mamighati, sapagkat nakalaan tayo upang maranasan ang Kanyang pagmamahal.
 
Tiyak na maraming pangyayari at pagkakaabalahan ngayong mga araw. At maaaring mas maramdaman natin ang paghahabol sa lahat ng aginaldong babalutin, mga pagtitipong pupuntahan, at mga bagay na tatapusin sa pagwawakas nitong taon. Sa gitna ng lahat ng ito, naroroon din ang patuloy na paanyayang huminto, magnamnam at ‘magmadaling’ tumungo sa Diyos, na hayaan Siyang bigyang-hininga tayo ng pagpapanibagong-buhay, na tulutan Siyang umiral bilang tunay na Siya sa atin: ating Tagapagligtas, ating Liwanag, ating Pag-asa. Siya ang higit na ating hinahanap.